Drzewo dorasta do imponujących rozmiarów, osiągając ok. 50 m. wysokości, dlatego często góruje nad koronami innych drzew i jest doskonale widoczne nawet z daleka. Można je spotkać niemal wyłącznie w środowisku naturalnym (w lasach Amazonii, a przede wszystkim w Brazylii, Boliwii i Peru), gdyż jak dotąd próby uprawy nie przyniosły oczekiwanych rezultatów. Orzesznice wyniosłe rosną wolno, a ich intensywna eksploatacja utrudnia rozmnażanie, dlatego populacja drzew stale się zmniejsza, a ich nasiona stają się coraz rzadszym i coraz bardziej kosztownym przysmakiem.
Okrągławe owoce, przypominające wyglądem kokosy, rozwijają się po zapyleniu dużych, kremowo-żółtych, skórzastych kwiatów o delikatnym zapachu, zebranych w dość gęste, zwisające grona. Ponieważ kwiaty mają zwartą budowę, tylko nielicznym owadom udaje się dostać do ich wnętrza, co dodatkowo utrudnia roślinom zapylanie i skuteczne rozmnażanie. Dojrzałe owoce (po ok. 1 roku od zapylenia kwiatów) mają średnicę ok.15 cm. i są okryte brązową, zdrewniałą, grubą (ok. 1 cm.) i twardą skorupą. We wnętrzu skorupy znajduje się torebka nasienna, zawierająca kilkanaście trójkanciastych nasion, okrytych brązową łupinką. Rocznie z jednego drzewa można zebrać ok. 450 kg. owoców, przy czym waga jednego to ok. 1-2 kg. Owoce zbiera się po ich opadnięciu z dziko rosnących drzew. Zadanie nie jest jednak całkiem bezpieczne, gdyż spadający z tak dużej wysokości twardy owoc, może śmiertelnie zranić zbieracza. Dodatkowym utrudnieniem jest wydobycie nasion z wnętrza twardej skorupy.
Wprawdzie po dojrzeniu można otworzyć skorupę za pomocą znajdującego się na jej szczycie wieczka, ale przez uzyskany otwór nie da się wyjąć nasion, dlatego konieczne jest umiejętne rozbicie całej okrywy (unikając przy tym uszkodzenia nasion). Także usunięcie brązowej skorupki i skórki otaczającej nasiona nie jest zbyt łatwe, dlatego nasiona bywają czasami pokryte resztkami skórki, tworzącej na ich kremowej powierzchni charakterystyczny, łaciaty deseń.www.figazmakiem.eu
Leżącymi na ziemi owocami interesują się jednak nie tylko ludzie. Do ich amatorów należą bowiem także niewielkie gryzonie (aguti), które chętnie żywią się zamkniętymi we wnętrzu skorupy nasionami, przenosząc nadmiar pożywienia do rozlokowanych w okolicy ziemnych kryjówek. Często jednak zapominają, gdzie je ukryły, dzięki czemu nasiona mają szansę na wykiełkowanie.